Επιλέχθηκε η διατήρηση του δημόσιου χαρακτήρα του σχολείου με την προϋπόθεση ότι οι επεμβάσεις στο υφιστάμενο κτίριο θα δημιουργούν την αίσθηση ενός ‘ανοιχτού’ χώρου γνώσης, καταργώντας όποια στοιχεία παραπέμπουν σ’ ένα εσωστρεφές εκπαιδευτικό ίδρυμα που απευθύνεται σε μια μικρή ομάδα σπουδαστών της πόλης. Επίσης κρίθηκε απαραίτητη η διατήρηση των πιο αξιόλογων αρχιτεκτονικών στοιχείων του κτιρίου (τυπολογικών, μορφολογικών, αισθητικών κ.λπ), όπως επίσης κι εκείνων που καθιστούν αναγνωρίσιμο το κτίριο στη μνήμη των ανθρώπων που φοίτησαν σ’ αυτό. Επιπλέον, μια εξίσου σημαντική απόφαση αφορούσε στον χαρακτήρα της νέας διαμόρφωσης του οικοπέδου σε σχέση με το χαρακτήρα της περιοχής. Λαμβάνοντας υπ’ όψιν την προσπάθεια του Δήμου να αναβαθμίσει και να αξιοποιήσει σημεία της πόλης με τη χωροθέτηση πλέγματος πολιτισμικών δραστηριοτήτων, κρίθηκε σκόπιμο η νέα πρόταση για το οικόπεδο μελέτης να προβλέπει χώρους δημόσιου χαρακτήρα, με σκοπό να προσελκύει τον περαστικό, να ‘συνδιαλέγεται’ με τον κάτοικο και να μην απομονώνει τον άμεσο χρήστη.

Παράλληλα, βασική επιδίωξη είναι η αξιοποίηση των υφιστάμενων υπαίθριων χώρων, αλλά και η δημιουργία νέων, διαφορετικών ποιοτήτων (αίθρια και πλατείες ημι-δημόσιου και δημόσιου χαρακτήρα). Οι χώροι αυτοί οργανώνονται σε λειτουργική και αντιληπτική συνέχεια με τους εσωτερικούς χώρους, προκειμένου να μη διακόπτεται η κυκλοφορία των χρηστών. Η συνολική παρέμβαση αποτελεί προσπάθεια δημιουργίας ενός νέου τοπικού κέντρου ενδιαφέροντος στην καρδιά της πόλης, ικανό να προάγει τις τέχνες και τα γράμματα.

Η κεντρική ιδέα της συγκεκριμένης συνθετικής πρότασης απορρέει από την επιθυμία η συνολική ανάπλαση του οικοπέδου να διατηρεί τη ζωντανή σχέση του εκπαιδευτηρίου με τη μορφή και τη λειτουργία της σημερινής πόλης, με τρόπο που να ‘συνδιαλέγεται’ με την κοινωνία της και να συμβαδίζει με τις σύγχρονες απαιτήσεις και τα δεδομένα που αυτή ορίζει. Για το λόγο αυτό, πέρα από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του οικοπέδου (σχήμα, προσβάσεις), τον προσανατολισμό, τις θέες του και τις ανάγκες των κατοίκων της πόλης, καθοριστικός παράγοντας κατά τη διαδικασία της αρχιτεκτονικής σύνθεσης ήταν ο προσδιορισμός της σχέσης παλιού-καινούριου, μέσα από ένα σύνολο κτιρίων-προσθήκης και νέων επεμβάσεων. Το υφιστάμενο κτίριο ήταν αυτό που επιλέχθηκε να δώσει το συντακτικό της οργάνωσης της μορφής της νέας σύνθεσης και να εξασφαλίσει την καλύτερη προοπτική ένταξης της νέας κατασκευής στο υπάρχον σύνολο.